Hagenaars hebben altijd wat te klagen, wij zijn daarop geen uitzondering. Behalve de universiteit (zie onderstaand bericht) wekt ook de samenwerking met redacties soms irritatie op. Stel: je biedt in 2007 een artikel aan een bekend Amerikaans tijdschrift over kunst en antiek aan, waarin je de legendarische geschiedenis van een object met iconische status onderuit haalt. Men is razend enthousiast over die 'scoop' en accepteert het artikel.
Vervolgens vindt de redactie onder wisselende hoofdredacteurs tot 7 keer toe allerlei uitvluchten om publicatie 'nog één nummer' uit te stellen, wat ervoor zorgt dat je onderzoeksresultaten hun publiek te laat bereiken en je kansen elders te publiceren mist. Ze maken missers die je van een ervaren redactie niet verwacht, zoals het pas veel te laat bestellen van beeldmateriaal - in een kerstvakantie, waarin de betreffende instellingen niet tijdig kunnen leveren - en het zoekmaken van een dia uit een Nederlandse collectie.
Moegespeeld eis je in 2009 een absolute publicatiegarantie in het lentenummer 2010 als voorwaarde om nogmaals een geupdate versie van de tekst in te leveren - en je krijgt die garantie ook. Enigzins voorspelbaar volgt dan toch in februari 2010 een dear John brief van de redacteur ('this is a letter no editor wants to write'), die aangeeft dat men het artikel laat vallen ('a casualty of a change in editorial policy').
Wat kun je in zo'n geval doen? Licht geinspireerd door Alan Shore wijs je op contractbreuk, eist het overeengekomen auteurshonorarium en een aanvullende compensatie (voor drie jaar van je tijd, kennis, moeite, geleden ongemak en elders gemiste kansen), een formele excuusbrief en een garantie dat je auteursrecht op de ongepubliceerde onderzoeksresultaten worden beschermd (door ingeleverde versies van het artikel uit computers en archief te wissen). Wordt vervolgd.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten