Tea for Two

Ter voorbereiding van haar mooie tentoonstelling Op de Thee, deed Keramiekmuseum Princessehof enkele weken geleden een oproep om je persoonlijke 'theeverhaal' te delen. De leukste reacties werden in de audiotour bij de tentoonstelling opgenomen. Natuurlijk hebben K&WH als grote theeliefhebbers ook op de oproep gereageerd, en tot onze verrassing werd onze reactie geselecteerd en beloond met vrijkaartjes, een high tea en vermelding van het verhaal op de menukaart van het museumrestaurant. Een reden om het verhaal ook via deze blog te delen:

In de jaren '80 zaten de dames K&WH op de middelbare school in Den Haag. Eerlijk gezegd spijbelden we regelmatig (foei!), maar we waren geen typische 'hangjongeren' en haalden ook geen kattenkwaad uit. In plaats daarvan maakten we in die gestolen uurtjes ons gespaarde zakgeld op door bij de sjieke patisserie Plasman op de Frederik Hendriklaan een high tea te genieten. Daarbij kreeg je behalve sandwiches, cake en bonbons ook een piepklein kannetje rum voor in de thee. Natuurlijk zijn we wel eens gespot door de moeders van klasgenootjes die hier ook thee kwamen drinken, maar zij dachten vast dat we een vrij tussenuur hadden. De aardige serveerster had het allemaal wel door, maar kneep gewoon een oogje dicht.

Van het spijbelen hebben we overigens geen nadeel ondervonden, je af en toe onttrekken aan sleur en gezag leidt niet automatisch tot galg en rad. We gingen allebei kunstgeschiedenis studeren en hebben inmiddels alweer 15 jaar een bedrijf op dat vakgebied. Dat betekent veel schrijven met een pot Earl Grey of Pouchkine van Betjeman & Barton naast het toetsenbord. Thee en theeserviezen spelen ook op de een of andere manier een rol in ons werk. We schreven bijvoorbeeld een boek over Henri Verstijnen, ontwerper van theeserviezen voor de Société Céramique rond 1900. Andréa is een promotieonderzoek aan het afronden over Chinees porselein: theekommetjes speciaal gemaakt voor 18de-eeuwse vrijmetselaren. Aan de rijke geschiedenis van Plasman hopen we in de nabije toekomst aandacht te besteden in een culinair deeltje van onze zakboekjesreeks Den Haag rond 1900. De banketbakkerij is inmiddels gemoderniseerd en de lekkere champagne-bosbessentaart van toen is uit het assortiment gehaald, maar we komen er nog graag.

Bakkerij Plasman, Frederik Hendriklaan, ca. 1910.
Foto: Haags Gemeentearchief.

Bis in de Bomenbuurt

De Haagsche Bomenbuurt is altijd rijk geweest aan toko's, maar qua lunchrooms en restaurants kwam ze er jarenlang bekaaid af. Ladies who lunch konden nergens terecht, het gemiddelde culinaire aanbod was een zak patat. K&WH is dan ook heel blij met de nieuwkomers die in recente jaren in de Fahrenheit-straat en de Thomsonlaan zijn gevestigd. Je kunt nu met je laptopje neerstrijken bij Bagels & Beans of Madeleine, of ouderwetse wentelteefjes eten bij De Freule.

Met de komst van Bis echter, is het culinaire aanbod in onze wijk ineens naar een heel ander niveau getild. Chefkok Jeroen Plugge, voorheen bekend van Waterproef, durfde het aan om midden in de economische crisis een op Franse bistro's geinspireerd restaurant te beginnen. Ondanks de slechte berichten over het effect van de crisis op het horecavak, zat de zaak meteen iedere avond vol. Geen wonder met zo'n menukaart.

K&WH werden onlangs getracteerd op het verrassingsmenu met wijnarrangement. De keuze van de chef bleek een boeiend samenspel van traditionele, Hollandse inspiraties, moderne techniek en presentatie. Zo kwam een op de huid gebakken pieterman met venkel en hollandaise voorbij, gevolgd door een torentje van witte biet, buikspek, kabeljauw, omgeven door thijmjus en getopt met een toefje schaaldierenschuim. Het hoofdgerecht was, net als de overige gerechten, nét weer anders dan op de kaart: een mooi gegaarde longhaas met zuurkool. Het dessert was een warm chocoladepotje met een crème anglaise van sinaasappel en basilicum, waarbij we heerlijk stroperige sherry dronken. Leuke, kleine showelementjes die het gesprek aan tafel gaande houden, niet over the top. En dat allemaal voor € 36 p.p. (excl. wijn).  

Net als bij Franse bistro's en brasseries staan steak frites en moules frites altijd op het bord, en voor buurtbewoners en -winkeliers is de wisselende dagschotel een prima beloning voor een dag hard werken. Wie zonder te reserveren binnenloopt, kan een keer pech hebben, maar het loont de moeite om het dan nog eens te proberen. K&WH zijn in ieder geval erg blij dat we nu aan het einde van de straat een leuk adresje hebben, waar we zowel voor een zakelijk diner als gewoon met pa en moe terecht kunnen.

[Een kleine suggestie: wellicht wil Bis eens kennis-maken met de prachtige thee van Betjeman en Barton, want niet-koffiedrinkers zouden bij het natafelen zo graag iets anders zien dan het standaard horecatheezakje dat in de meeste restaurants wordt geserveerd.]

Oproep: Haagse smaken

Het volgende deeltje uit onze zakboekjesreeks Den Haag rond 1900 staat in het teken van de eetcultuur. Haagse smaken. Culinair Den Haag rond 1900 zal de vormgeving van restaurants, cafés, lunchrooms, melkinrichtingen, theepaviljoens en poffertjeskramen belichten. Voorbeelden zijn Riche, Paulez, De Vette Hen, Krul, De Sierkan, Plasman en Paviljoen Malieveld. Natuurlijk is er ook aandacht voor de prachtige verpakkingsontwerpen voor bekende Haagse lekkernijen en historische menukaarten. Aangevuld met recepten uit kranten en kookboeken rond 1900, zal het boekje een uniek stukje Haagse eetcultuur in beeld brengen.

Net als bij vorige deeltjes, vragen de auteurs weer de hulp van Hagenaars en andere geïnteresseerden. Kent u een bijzondere locatie, die niet mag ontbreken in het boekje? We horen het graag! Tips zijn welkom via audrey@kroonwagtberghansen.nl of via twitter: @kwhnieuws. Vorige deeltjes zijn te vinden in de webwinkel van uitgeverij De Nieuwe Haagsche.

Wiener Opulenz

Een van de opmerkelijkste Oostenrijkse schilders uit de 19de eeuw was Hans Makart (1840-1884). Makart stond in zijn tijd bekend om zijn rijke, opulente kleurgebruik en monumentale schilderijen. Er was zelfs sprake van een ware rage, waardoor termen als 'Makart-Rot', 'Makart-boeketten' en zelfs 'Makart-décolleté' in zwang kwamen. Zijn theatrale stijl leende zich goed voor toepassing in ontwerpen voor opera, theater en mode.
Makart was een populaire figuur met een extroverte persoonlijkheid. Hij was goed in zelf-promotie en zijn rijk ingerichte studio werd het middelpunt van atelier bezoeken, decadente feesten en verkleedpartijen. Tegenwoordig is Makart’s werk buiten Oostenrijk nauwelijks bekend; hoog tijd dus om een inhaalslag te maken. In Wenen zijn op dit moment twee tentoonstellingen te zien: Makart. Maler der Sinne en Makart. Ein Künstler regiert die Stadt, waarin naast schilderijen ook tekeningen, foto’s, kostuums en het model voor een ceremoniële wagen te zien zijn.
Het is fijn dat nu - na alle aandacht voor expressionistische kunstenaars. met depressieve inslag als Schiele - we nu eens eindelijk mogen zwelgen in rood pluche, pauwenveren en klatergoud.
Natuurlijk zijn ook de catalogi verplichte kost: Maler der Sinne (ook in Engelse versie) bespreekt onder meer de relatie tussen de kunstenaar en de Müncher Schule, Makart's fotografie en zijn Franse critici. Ein Künstler regiert die Stadt belicht Makart en zijn 'gevolg', de theaterinvloeden in zijn oeuvre, zijn kostuumontwerpen en vergelijkingen met latere 'superstars' van de kunst, zoals Andy Warhol. De tweede catalogus is fraaier vormgegeven; de eerste is wat gedegener, wat bij zo'n flamboyante kunstenaar een beetje jammer is.
(Mocht u daarwekelijk naar Wenen gaan, wilt u dan voor ons minstens één keer koffie gaan drinken in het Café Central? We raden u aan een 'Maria Theresia' te bestellen...)

Reistips voor Parijs



Foto: www.museedelamagie.com

K&WH geven de voorkeur aan stedentrips boven strandbakken. Parijs blijft één van onze favoriete bestemmingen, maar deze zomer zit een reisje er helaas niet in. Voor de gelukkigen die wel op het punt staan naar Parijs te vertrekken, hier enkele tips:



- Het gezelligste brunch- en lunchplekje: Le Loir dans la Théière, 3 Rue des Rosiers (Marais). Deze salon de thé zit al eeuwig, lijkt het, op dit plekje. Het interieur is een rommelig, bohemien mengelmoesje dat uitnodigt om lang te blijven hangen. Op de kaart vooral heerlijke tartes salées (hartig) en tartes sucrées (zoet), vers op locatie gebakken en geserveerd in gróte punten. Memorabel zijn de tarte tatin met rozemarijn en de tarte aux citron met een spectaculaire meringue-berg (zie foto's van bezoekers op Flickr). Geen eigen website.

 

- Het leukste, onbekende museum: Le Musée de la Magie. Een bont ingericht museum in keldergewelven over de geschiedenis van goochelen, illusie en trucage. In de expositie zijn automata, parafernalia van spiritisten, affiches, kostuums en rekwisieten opgenomen. Regelmatig worden optredens voor de kleintjes gegeven, zodat de ouders ongestoord rond kunnen dwalen.



Foto: Wikipedia.

- Het fijne delicates-senstraatje: Rue des Martyrs. Op deze steile weg richting Montmartre kun je likkebaardend langs de vele bakkers, slagers en andere culinaire winkels struinen en inkopen doen voor een (luxe) picnic. Niet de mooiste straat om te zien, maar wel een prima aanbod.

Groen licht

Frankrijk gaat het verbod op Absinth eindelijk opheffen, meldt de BBC. Hoe kan het ook anders, de populariteit van het drankje is de laatste jaren onder goths, steampunkers en andere 19de-eeuw liefhebbers zo gestegen dat er aanzienlijke commerciële belangen spelen bij de verkoop...

Il était une fois Noël

Om alvast een beetje in de stemming voor de feestdagen te komen, wijzen we u graag op een bijzondere thee van Betjeman en Barton te Den Haag, genaamd 'Il était une fois Noël': 'Een combinatie van thee uit Ceylon en China, verrijkt met zonnebloemblaadjes en geparfumeerd met appel, amandelen en vanille. Daarna afgemaakt met kaneel en gember. Deze thee doet denken aan de smaak van amandelstaaf of kerststol'. Verkrijgbaar per zakje van 125 gram (€ 6,45) of blikje van 50 gram (€ 6,50).

Stadsmoestuin

K&WH houden van lekker eten. Maar liever koekjes met boter, meel en suiker uit eigen oven, dan kunstmatige fabriekskoek met vage ingredientenlijsten. En waarom 'Hollandse' groente met een vliegtuig invliegen, als ze ook gewoon in het Westland wordt geteeld, of beter nog: op je balkon kan groeien. De jaarlijkse balkonoogst bestaat onder meer uit tomaten, tuinbonen, frambozen en natuurlijk allerlei soep- en saladekruiden. Dat zelf groeien past natuurlijk in de trend die zich al enkele jaren ontwikkelt: een hang naar nostalgie, de keuken van je oma en biologische producten. 'Als je overgrootmoeder iets niet als voedsel zou herkennen: niet opeten', is een veel gehoorde kreet de laatste tijd. Maak een uitzondering voor sushi en andere niet-westerse gerechten, die oma's elders ter wereld natuurlijk wel aten.

Uit die trend zijn interessante initiatieven voortgekomen, niet alleen de snoepkomkommerplantjes van Albert Hein. In Londen poogt men al enkele jaren de stad 'eetbaar' te maken, door binnenpleintjes en balkons in betonwijken met weinig middelen om te toveren in kleine gemeenschappelijke moestuintjes. De zorg daarvoor brengt buurtbewoners dichter bij elkaar; men treft elkaar tijdens het onderhoud, waakt samen tegen vandalisme, ruilt de oogst en eet zo ook op een klein budget gezond. Eerder dit jaar lanceerde Stroom Den Haag het project Food Print, waarin internationale kunstenaars hun visie op voedselconsumptie belichten. Zo heeft de Engelse kunstenaar Nils een 'eetbaar park' ontworpen voor Amateurtuindervereniging Nut en Genoegen en Stadsboerderij de Herweijerhoeve (Zuiderpark). De laatste wordt op 23 oktober geopend door wethouder Baldewsingh.

Een ander Engels idee was een succesvol project waarin mensen, die om uiteenlopende redenen buiten de maatschappij vallen (ex-verslaafden, jonge veelplegers, thuislozen), worden betrokken bij een biologisch tuinbouwproject en zelf voedsel verbouwen en verkopen. Wellicht een idee voor de Haagse Kessler Stichting, om bij de nieuwe behuizing ook een 'eetbare' tuin op te nemen? De Daklozenkrant was een succes, nu de Stadsmoestuin nog. De plek van het M-gebouw staat ook nog leeg...

Masterclass: thee

K&WH is op één punt een beetje verwend: thee. Het begon op de middelbare school, toen menige spijbeldag niet als rokende hangjongere werd doorgebracht, maar aan de high tea bij Plasman. Sandwiches, een punt champagne-bosbessentaart (die tot ons verdriet al jaren niet meer in het assortiment is opgenomen) en een grote pot thee met een klein kannetje rum...

Later werd in Londen bij Fortnum en Mason voor het eerst de Rose Pouchong gesmaakt, en sinds dat moment zijn we eerlijk gezegd thee-snobs. Een of twee potten gaan er op een dag wel doorheen. Een bron van ergernis zijn dan ook de vele horeca-gelegenheden die een mooie culinaire ervaring bieden, evenals een geweldige espresso, maar de theeliefhebber afschepen met een halflauw kopje water en een standaardtheezakje - en dan ook nog in een lelijk, door de vaatwasser matgekrast glas.

Gelukkig zit je als theeverslaafde goed in Den Haag, want Betjeman & Barton levert de beste Earl Grey en Pouchkine, evenals spannende seizoensmengsels als Journée à la Campagne en C'est une Belle Histoire. Deze herfst wordt voor het eerst ook een Masterclass over thee aangeboden. De geschiedenis van het theedrinken komt aan bod, gevolgd door een proeverij van vijf zeer bijzondere theesoorten, van wit naar zwart. De middag wordt afgesloten met kleine zoete en hartige hapjes in combinatie met een passende thee, en een leuke attentie. Bovendien krijgen deelnemers 10% korting op aankopen in de winkel. Kosten € 22,50 p.p. Meer informatie en aanmelden: thee@betjemanandbarton.nl.

Metropolis cake!

[Foto: Geleivorm van tin, 19de eeuw. Collectie Leopold Museum Wenen.]

Op de Haagse antiekmarkt zijn pudding- en taartvormen in Art Deco stijl een gewild verzamelobject. Betaalbaar voor een kleine beurs en een prachtige blikvanger in je oma-keuken. De vaak spectaculaire vormgeving van deze prachtige keukenhulpjes staat centraal in de tentoonstelling 'Kubistische taarttempels en geometrische puddingpiramides', te zien in de Kunsthal Rotterdam tot 9 januari 2011.
Een overzicht van ruim 60 bakblikken en geleivormen uit de collectie van het Weense Leopold Museum geven een prachtig overzicht van de eetcultuur rond 1900. Hun vormentaal weerspiegelt status, mode en idealen. Begeleid door recepten en illustraties wordt een beeld geschetst van de verfijnde keukenkunsten, zoals het koud buffet. In de tijd voor de chemische kleurstoffen en conserveringsmiddelen werden groente en fruit na bereiding een onaantrekkelijke, vormeloze brei. Om het eten meer aantrekkelijk te maken werd hiermee (tot ver in de jaren '50) kunstig gemozaiekt in gelei, 'de schijnbaar magische stof die gerechten laat glimmen en dansen op tafel'.

Helaas is de moderne keukenprins(es) is vaak te lui om bloed, zweet en tranen te investeren in het bakken van een cake in kathedraalvorm, bang dat bij het omkeren enkele hoekjes van het kunstwerk in het blik blijven plakken. Zoals de Kunsthal laat zien, zijn deze gebruiksvoorwerpen nu museumobjecten, die iets vertellen over een verloren eetcultuur.

Haering Party 2010

[Oesters kraken is zwaar werk. Foto: K&WH]

Met veel plezier was K&WH weer te gast op de Haering Party voor relaties van drukkerij Koninklijke De Swart/uitgeverij De Nieuwe Haagsche. Typerend voor het bedrijf is dat ze haar relaties en personeel op elegante wijze bedankt voor de goede samenwerking en daarop niet beknibbelt onder het mom van de crisis. Er is immers harder, niet minder hard, gewerkt. Een impressie van de feestelijkheden gaven we vorig jaar. Daarom belichten we dit jaar liever de attentie, die we bij de uitgang kregen: Gewoon Vis.
Rond 1880 begon de firma Simonis een palingrokerij aan het Westeinde. De vraag naar paling was in die tijd groot: per dag ongeveer wat we nu per maand consumeren. De tweede generatie Simonis breidde het bedrijf uit met kramen op de markt op de Prinsegracht (later Herman Costerstraat). Halverwege de jaren '60 ontstond de winkel in de Markthof en in de jaren '80 volgden het filiaal te Scheveningen en het bijbehorende visrestaurant. In samenwerking met De Nieuwe Haagsche werd in 2010 het boekje Gewoon Vis ontwikkeld, dat informatie over vissoorten, bereidingstijden en voedingswaarden bevat, als ook een aantal vis- en schaaldierrecepten die je met het aanbod uit de Simonis winkel gemakkelijk zelf kunt bereiden.

Foodprint

Omdat een van ons ooit tijd werkzaam was bij Stroom, haags centrum voor beeldende kunst, volgt K&WH nog graag haar activiteiten. Projecten van Stroom volgen nooit de platgetreden paden in de kunst, maar banen nieuwe. Zo ook het project Foodprint, waarvan het resultaat een bijzondere, culinaire stadsgids is. Ze bevat gelukkig niet de gesponsorde recensies van restaurants, die in de geijkte gidsen te vinden zijn. De inhoudsopgave van Foodprint zegt al genoeg: ‘het Haagse bakkie’, ‘weduwe van Indie’, ‘ambtenarenkantine’, ‘china town’, ‘snackloket’, etcetera. Foodprint voert je langs de geheime eettentjes die alleen buurtbewoners kennen, inventariseert en verbeeldt het consumptiepatroon van de stad, en vertelt je welke slager nog zelf worst draait. Een prima gids voor wie kennis wil maken met de stad of er al jaren woont, maar ze nog beter wil leren kennen, onder het genot van de lekkerste hapjes die onze ondernemers te bieden hebben. Na het lezen waren we – voor de zoveelste keer – apetrots op onze stad.

Publicatiegegevens: Janneke Vreugdenhil, Francien van Westrenen (red.), Foodprint - Stadsgids Den Haag. Over de culinaire identiteit van de stad, 208 pagina's, NAi Publishers/Stroom, Den Haag 2009, ISBN 978-90-5662-697-6, € 19,95.

Wagashi

Op de fotosite Flickr kun je zoeken op de term food porn. Geen paniek! Dit leidt niet naar afbeeldingen van onzedelijke handelingen verricht met etenswaren... Wel vind je zo wonderschone foto's van de meest uiteenlopende en exotische gerechten, die het water in de mond doen lopen. Onze favoriete subrubriek is wagashi, een vorm van traditionele Japanse confisserie, die onder meer bij de thee wordt geserveerd. Wat zo prachtig is aan deze zoete snoepjes en koekjes? Hun verfijnde vormgeving. Deze weerspiegeld de seizoenen of de natuur, is gebonden aan streek en traditie, en roept emoties op. Ingredienten zijn eenvoudig, zoals rijstmeel, suiker, fruit en azukibonen, maar het resultaat is een vorm van kunst. Net als de foto's waarmee ze worden vastgelegd. Trek gekregen? Een van de mooiste selecties op Flickr is de set van een Japanse fotografe, BananaGranola.

Mi Enjoy

Bewoners van de Haagse Bomenbuurt zullen beamen dat, als er één ding de afgelopen 25 jaar node gemist werd in het winkelgebied rond de Thomsonlaan/Fahrenheitstraat, dat een gezellige lunchroom was. We hebben dan wel een snackbar en diverse kroegen, en een bakker met een terrasje, maar die beantwoorden niet aan alle behoeften van het winkelend publiek, laat staan die van ladies who lunch. Toen in een leegstaand pand middels een raamposter de vestiging van een lunchroom werd aangekondigd, werd onze verwachting hooggespannen. Het pand bleef echter maandenlang ongeopend in staat van verbouwing omdat, zo blijkt achteraf, de gemeente ongewoon langzaam was met vergunningen.
Maar nu is het dan echt zover: bij Mi Enjoy kunt u ontbijten, lekker lang koffie leuten en heerlijk lunchen, bij mooi weer ook aan tafeltjes aan de straatkant of op het tuinterras aan de achterzijde. Op de kaart staan – tegen bijna ouderwetse horecaprijzen - natuurlijk tosti’s en broodjes, maar ook salades, omeletten en mooi opgemaakte luxe broodjes, en voor de stevige trek een aantal warme gerechten. Zaterdag is uitgeroepen tot pannekoekendag. Onze favoriet is een Thomsonlaantje, een waldkoorn broodje met rucola, rosbief, ei, alfalfa, pijnboompitten en mosterddressing. Veel winkeliers in de omgeving smeren niet langer zelf hun lunchbammetjes, maar komen ze hier afhalen, en gelijk hebben ze. Het tuinterras is al ingewijd als ons nieuwe ‘buitenkantoor’.

Istana

De Gemeente en winkeliers van Den Haag doen hun best om het groeiende Chinatown in de Haagse binnenstad te promoten, onder meer met festiviteiten rond het Chinese nieuwjaar. Inmiddels zijn we ook een geweldige Aziatische supermarkt rijker onder de grond in de Grote Marktstraat, waar je veel minder betaalt voor de ingevroren dim sum dan bij de Chinees op de hoek, en van alles vindt om indruk op je gasten te maken, van yaki soba tot vietnamese fruitchips, maar ook handig serviesgoed.
Honderd meter verder is in de Wagenstraat een prima Indisch restaurant gevestigd, Istana, waar voor € 4,- of € 6,- kleine lunchgerechten worden geserveerd naast de gewone kaart. Men voert de titel 'King of Sate', wat al aangeeft dat er juist daarvan veel variaties gekozen kunnen worden. Ook 's avonds is het er goed eten, daarom nemen we er na congressen graag de buitenlandse sprekers mee naar toe voor een vlees-, vis- of vegetarische rijsttafel en een kennismaking met het begrip 'pedis'.

Pink Elephant

De Haagse Bomenbuurt is een geweldig Thais eethuisje rijk: The Pink Elephant, letterlijk roze uitgedost. Men serveert authentieke, gezonde, vers-voor-je-neus-bereide gerechten; een geweldig alternatief voor de doorgaans vette hap die bij andere afhaal-etablissementen in de regio te verkrijgen is. Bekijk de kaart online, waarop onder meer zeer vriendelijk geprijsde complete menu's te vinden zijn. Een van onze favoriete bijgerechten is Tam Tang Kwa, snoeihete komkommersalade met pinda's. Het is overigens ook mogelijk om aan een van de kleine tafeltjes ter plaatse te lunchen of dineren.

Koken met poedel

Tijdens onze studie waren wij bevriend met Japanologen, en dat laat sporen na. Zoals een grote liefde voor de Japanse keuken en cultuur, met name voor anime, popmuziek en niet-in-woorden-uit-te-leggen interpretaties van wat 'westers' en 'hip' is.
Japan is ver weg, maar Londen is redelijk dichtbij. Wie zijn kerstshopping doet op Piccadilly treft daar Wasabi, een take away concept dat hoognodig in Den Haag ingevoerd moet worden, en Minamoto Kitchoan, een peperdure Japanse koekjeswinkel. Ieder koekje is een kunstwerk, alleen al naar de verpakking kun je uren staren.
Maar we dwalen af. Bij het zoeken naar een recept voor Mochi (blokjes groene thee of rode bonen jelly die bij de thee gegeten worden), kwamen wij op Youtube de onderstaande Kooklessen met Poedel tegen. De presentator is even wennen, maar de recepten zijn authentiek.

Treurdicht om M & S

De stichting van onze 'London Office' is weliswaar nog niet in zicht, maar gelukkig zijn er in Den Haag ook mogelijkheden om je op Britse bodem te wanen: vier BBC-netten op de kabel, de Radio Times en UK Vogue bij Bruna in het schap... en - voorheen - warenhuis Marks & Spencers in de Spuistraat. Maar helaas is M&S alweer enkele jaren geleden gesloten. Nog regelmatig ziet men verdwaasd kijkende ex-pats wenen op de plek, waar nu slanke-maatjes-modeketen Zara gevestigd is, omdat de food-afdeling van M&S zo gemist wordt.
Dit verlies is inmiddels enigszins goedgemaakt door de vestiging van twee kleinere Engelse supermarkten. Op de Frederik Hendriklaan is Thomas Green te vinden, en in de Piet Heinstraat is kort geleden Kelly’s geopend. Beide bieden een uitgebreid assortiment van Britse producten aan, varierend van 'apple & sage saucages' tot verschillende cheddar kazen, van Cadbury’s chocolade tot Woodpecker cider, maar ook blikjes 'mushy peas', 'yorkshire pudding' in de diepvries, en natuurlijk vergebakken 'scones' met 'clotted cream'. Wij zweren bij Pimm's en, zeker nu de wind wat kouder wordt, bij Winter Pimm's. Probeer deze eens gemixt in Ginger Ale of (als een grog) in warm gemaakte appelsap. Wie iets mist in het assortiment kan daarom vragen, zo heeft Kelly's mede op ons verzoek de 'elderflower pressé' van Bottlegreen laten toegevoegd, een heerlijk frisse drank van vlierbloesems, dat in elk Engels museumrestaurant te vinden is.

Wie in het kader van die ellendige verkiezingen liever in Amerikaanse sferen verkeert, kan terecht bij in het American Book Centre of webwinkel American Goodies. Het aanbod is beperkt, zeker ook in voedingswaarde, maar toch leuk om de bekende merken uit tv-series, zoals Poptarts en Beef Jerky eens uit te proberen. Onze aanrader zijn Hot Tamales, hete kaneelsnoepjes. Verder is dit voor Europa zo'n beetje de enige importeur van Zatarins, een merk kruiden en rijstmixen voor Gumbo en andere traditionele gerechten uit de New Orleans en Creole keuken.

Harbour Club

Scheveningen heeft een kleine jachthaven, waarvoor de Gemeente grootse plannen heeft. In bouwputten staan nieuwe huizen en hotels al in de steigers, in raadsvergaderingen strijdt men voor de vorm nog met omwonenden over sloop en hoogbouw, maar natuurlijk worden alle plannen vanwege het economisch belang zoals vanouds gewoon doorgedrukt. Vooruitlopend op het internationale publiek dat in komende jaren wordt verwacht, schieten links en rechts nieuwe restaurants uit de grond. Dat is een lichtpunt tussen de bouwgruiswolken.

Onze favoriet was onmiddelijk The Harbour Club, die deze zomer geopend werd. Het terras en de verwarmde veranda met uitzicht op de bootjes zijn ingericht in de Amerikaanse stijl, die in Nederland onder meer door Maison Riviera populair is geworden. Binnen zijn echter glitzy oesterbars, intieme leren booths en een sushicounter ingericht. Er is 's avonds plaats voor 400 man feestende beau-monde, maar overdag is het heerlijk rustig lunchen aan het water.
De grote en kleine kaart bestaan uiteraard hoofdzakelijk uit visgerechten. De heerlijke lunchgerechten zijn gelijk aan de starters, waarbij kleine breekbroodjes met pittig makreelsmeersel worden geserveerd. Echte allure hebben de gigantische opgemaakte torens met fruits-de-mer op ijs, waarvan wij vooral heren in strakke zwarte pakken zagen snoepen. De avondkaart hebben we nog niet uitgeprobeerd, maar wel ingekeken. Daarop zagen we onder meer de Amerikaanse surf-n-turf in Den Haag arriveren.
Prettig is overigens dat de bediening zeer correct is. Als men dit ook na het openingsseizoen nog weet te handhaven, zullen de internationale blondines, sportautobezitters en zakenheren wel (blijven) komen. Zakendames hebben we, op onszelf na, echter nog niet gezien...